Sztuka okazywania miłości dzieciom jest owocem współpracy długoletnich przyjaciół R. Campbella i G. Chapmana. Campbell jest psychiatrą dziecięcym, od wielu lat zajmującym się pomocą w rozwiązywaniu ich problemów, Chapman zaś autorem niezwykle popularnej i – o czym świadczą listy milionów czytelników – pomocnej książki pod tytułem: Sztuka okazywania miłości w małżeństwie.
Jak się okazało po konsultacji, obaj panowie traktują w swych pracach i poruszają na prowadzonych wykładach tematy bardzo do siebie zbliżone, zasadnicza różnica polega na audytorium, do jakiego się zwracają. W książce Sztuka okazywania miłości dzieciom postanowili współpracować, aby w miarę swych możliwości, wykorzystując całe swe doświadczenie, pomóc rodzicom we właściwym wychowywaniu dzieci. Dobre wychowanie dziecka jest sprawą chyba najważniejszą dla każdego rodzica, dlatego ta praca wydaje mi się bardzo istotna, zwłaszcza, że została napisana przez tak wybitnych specjalistów.
Książka zawiera wiele elementów, które występowały już we wcześniejszych publikacjach choćby Campbella, myślę tu m. in. o zbiorniku emocjonalnym, bezwarunkowej miłości, sztuce właściwego opanowywania i ukierunkowywania gniewu swej pociechy. Każdy z tych elementów stanowi podwalinę do osobnej książki i tak jest traktowany. Poruszając jednak jedno zagadnienie, nie sposób odciąć się od innych, dlatego w kolejnych książkach, które tworzą cykl prac poświęconych wychowywaniu i rozumieniu dziecka, te zagadnienia zazębiają się, są wielokrotnie poruszane oraz w dużym skrócie przytaczane i jednocześnie uzupełniane innymi elementami.
Książka ta jest swoistym przewodnikiem po sposobach, a właściwie po językach, jakimi dziecku należy okazywać uczucie. Jak się okazuje, ich znajomość jest tak samo niezbędna rodzicowi, jak każdemu człowiekowi powietrze lub pożywienie. Dziecko, co Campbell wielokrotnie podkreślał, nastawione jest na odbiór behawioralny, a nie werbalny, do którego przyzwyczajeni są dorośli. Stąd tak wiele wagi przywiązywanej jest do sposobu okazywania dziecku uczucia.
Kolejne rozdziały odsłaniają kolejnych pięć języków okazywania miłości. Każde dziecko posiada swój własny, unikalny język. Na ogół dziecko posługuje się jednym, głównym językiem, warto jednak wspierać go pozostałymi, co jak piszą autorzy, jest niezwykle istotne do prawidłowego rozwoju każdej pociechy. Miłość, jak się okazuje, stanowi podstawę do wielu pozostałych czynników wychowawczych.
Myślę, że ta książka jest tak samo wartościowa, jak wszystkie poprzednie publikacje obu autorów, jeśli nawet nie bardziej, ze względu na połączenie doświadczeń Campbella i Chapmana w dążeniu do wspólnego celu. Jak wspomniałam wcześniej, wiele zagadnień zostało zawartych i omówionych dogłębnie w innych pracach. Mimo to uważam, iż warto zapoznać się nie tylko z jedną pozycją, ale możliwie ze wszystkimi, aby dokładnie i w pełni przygotować się do wychowania dziecka. Sądzę, że pogłębianie wiedzy i dogłębne docieranie do psychiki dziecka wcześniej czy później na pewno wyda owoce, warto więc dołożyć wszelkich starań, aby było to pozytywne żniwo, w czym niewątpliwie może pomóc przedstawiona lektura.
Iwona Bożek
