W ciągu wieków człowiek przywykł do korzystania ze zdobyczy cywilizacji także w dziedzinach tak niewymiernych jak nauka, sztuka, medycyna. Prawidłowością jest powtarzająca się niewystarczalność wiedzy, która rozwija się wciąż dla dobra człowieka. I normy obowiązujące niegdyś w psychologii czy psychiatrii, dla ówczesnych znawców tematu trwałe i niezmienne, dziś są jedynie reliktami przeszłości. I to przedawnienie wiedzy dokonuje się nadal i kto wie, czy nie w coraz szybszym tempie. Oznacza to, że człowiek bez przerwy się uczy i tak naprawdę wcale nie panuje nad swoim światem wewnętrznym, światem intelektu, ducha, emocji, a co dopiero światem zewnętrznym, tak bogatym i różnorodnym.
W obowiązujących dziedzinach wiedzy jest tyle szkół, kierunków, prądów, teorii wykluczających się wzajemnie, że kiedy zagłębić się w jakąkolwiek dyscyplinę, można dojść w pewnym momencie do wniosku, że naprawdę wiedza ludzka jest znikoma, mimo pozorów intelektualnej siły. To odkrycie budzi pokorę, ale też niepewność, a nawet przerażenie, jeśli własny sens życia oprzeć na naukowych teoriach. A przecież niedostatek wiedzy jest nie tylko brakiem, ale i szansą dla człowieka. Bo zmiana w postrzeganiu niektórych zjawisk otwiera inną perspektywę, daje nowe możliwości i nadzieje.
Książka Integracja emocjonalna Anny A. Terruwe (1911-2004) i Conrada W. Baarsa (1919-1981) została opatrzona intrygującym podtytułem: Jak uwierzyć, że jesteś kochany i potrafisz kochać. Ukazała się w dominikańskim wydawnictwie „W drodze” przed trzema laty. Autorami książki są holenderscy psychiatrzy, którzy w praktyce medycznej, obok osiągnięć najnowszych, wykorzystali średniowieczną filozofię św. Tomasza z Akwinu.
Czytaj dalej »
Współczesny świat chce się bawić, a tymczasem autor niniejszej książki już w samym tytule nawołuje Dość tej zabawy! O co mu chodzi? Czego od nas chce?
