Niektórym osobom słowo „dyscyplina” kojarzy się wyłącznie negatywnie. Wiąże się ono z jakąś surowością, odbieraniem człowiekowi radości życia, przyjemności, utratą wolności, ograniczaniem się. Tymczasem autor Sztuki samodyscypliny, Dale Galloway, pisze, iż dyscyplina jest pojęciem pozytywnym. Dlaczego?

Otóż dlatego, ponieważ nie jest ona celem samym w sobie, ale jest środkiem do osiągnięcia celu. Tym celem jest nasz rozwój, doskonalenie się, osiągnięcie sukcesu w różnych dziedzinach naszego życia. Przykładem może tu być chociażby sportowiec, który – chcąc odnieść zwycięstwo w zawodach – musi przedtem systematycznie i ciężko trenować. Wiąże się to z poddaniem się wewnętrznej dyscyplinie, która ma być drogą prowadzącą do celu, jakim jest tu zdobycie zwycięstwa. Oczywiście, że wiąże się to z ciężką pracą.

I w tym kontekście głównym przesłaniem, jakie niesie ze sobą książka Galloweya jest zachęta, by zrezygnować z tego, co ma mniejszą wartość, nie zadowalać się tym, co przeciętne, by w ten sposób móc zdobyć to, co jest bardziej wartościowe. Nie dokona się to tak od razu: będzie wymagało czasu, konkretnych i realnych postanowień i ich wiernej realizacji. Naukę dyscypliny wewnętrznej trzeba zacząć od małych, codziennych spraw, by móc odnieść zwycięstwo w rzeczach wielkich. Droga na skróty – bez żadnego wysiłku – nie przyniesie wielkich owoców. Wiadomo też, iż pojawią się upadki, porażki, niepowodzenia.

Czytaj dalej »

Niektórzy z moich przyjaciół odradzali mi lekturę „Kodu Leonarda da Vinci” Dana Browna. Mówili: „Po co masz czytać książkę, która opluwa to wszystko, co szanujesz i w co wierzysz?”. Mieli rację, jednak jako że od dawna zajmuję się kwestiami wyzwań dla Kościoła uważałem za swój obowiązek przeczytać powieść Browna. Choćby po to, by potem móc odpowiedzieć osobom, które o książkę zapytają…

Przyznaję, że książkę Browna czytało się dość szybko i nie nudziłem się podczas lektury tych kilkuset stron. Nie dorównuje ona jednak w najmniejszym nawet stopniu mistrzowskim pomysłom Agaty Christi, błyskotliwemu budowaniu akcji w powieściach Grishama czy Clancy’ego. Brownowi do nich niemiłosiernie daleko. Nie potrafię więc inaczej zrozumieć powodzenia powieści Browna niż właśnie poprzez to, że uderza ona w podstawy chrześcijaństwa. To tak, jak z niemiłosiernie nudnym i bezsensownym (żeby nie powiedzieć po prostu „głupim”) filmem „Ostatnie kuszenie Jezusa”.

Chyba na tym właśnie polega istota sukcesu we współczesnych mediach. Najczęściej jeśli ktoś stworzy naprawdę piękną rzeźbę czy obraz – media milczą, ale wystarczy, że ktoś ukaże Matkę Bożą w masce gazowej, Ojca Świętego z meteorem na plecach czy męskie narządy na krzyżu i już media wszem i wobec głoszą, jakich to mamy wspaniałych artystów i promują ich przy każdej okazji. A czy bez tego ktokolwiek by o nich usłyszał? Przecież prawdziwy artysta, dajmy na to muzyk, nie musi malować sobie włosów na czerwono, skakać po scenie, trzaskać gitarą o podłogę i wsadzać sobie nie powiem gdzie kija od mikrofonu… Prawdziwy artysta po prostu wychodzi na scenę i zaczyna śpiewać, a ludzie siedzą zahipnotyzowani. No, ale skoro się śpiewać nie umie, to trzeba wymyślać inne sposoby zostania sławnym.

Czytaj dalej »

Książka „Wielki Rybak” opowiada historię kilkorga ludzi, których trudne i często brutalne życie nabiera nowego znaczenia i sensu, kiedy spotykają na swej drodze Nauczyciela, człowieka, którego słowa pociągają za sobą niezliczone tłumy.

Akcja rozpoczyna się na terenie ludu Izmaela, dzisiejszej Arabii. Król wydaje swą córkę za władcę Izraela, by umocnić stosunki polityczne. Księżniczka przyjeżdża do obcego kraju i małżeństwo zostaje zawarte. Jej nowopoślubiony mąż jednak poniża ją. Kiedy księżniczka rodzi mu córkę, upokorzona traktowaniem postanawia wrócić do ojczyzny. Na pierwszy plan wysuwają się później losy jej córki. Czytelnik zostaje też zapoznany z porywczym rybakiem Piotrem, tytułowym bohaterem powieści. Ich wątki początkowo toczą się oddzielnie, by połączyć się, kiedy każde z nich przeżywa spotkanie z cieślą Jezusem, budzącym niepokoje wśród Żydów i poruszającym swą nauką tłumy.

Uważam, że tematyka książki zaciekawi zarówno tych, którzy mocno identyfikują się z chrześcijaństwem, jak i tych, którzy widzą siebie jako mniej związanych. Jest to wzruszająca opowieść o tym, jak spotkanie z żywą miłością zmienia sposób patrzenia na swoje życie i świat, jak przemienia człowieka, podnosi jego godność. Autor ukazuje historię św. Piotra widzianą oczami człowieka tamtych czasów. Czytając „Wielkiego Rybaka” należy też pamiętać, że mimo zawartych w książce elementów z życia i działalności Jezusa, pozostaje ona wciąż powieścią i większość faktów w niej opisanych jest fikcyjna.

Czytaj dalej »

Gdy parę tygodni temu odwiedzałem znajomych, do ich drzwi zapukali – jak sami siebie nazwali – „misjonarze”.

Mocno zdziwił mnie fakt, że w chrześcijańskim kraju można spotkać misjonarzy, choć chyba każdy przyzna mi rację, że 2/3 Polaków, tzw. katolików – nie wie, w co wierzy, chrześcijanami są tylko z nazwy, wobec czego może i misje są im potrzebne.

Pomijając ten przykry, lecz jednak prawdziwy fakt przejdę do sedna sprawy, czyli owych „misjonarzy”. Właściciele mieszkania, w którym akurat przebywałem (lubelski blok przy ulicy, której nazwy z wiadomych względów nie przytoczę), nie mieli ochoty podejmować dialogu z tymi osobami, ale przecież nie ja. Kiedy otworzyłem drzwi, ujrzałem dwóch panów w garniturach, z plakietkami, na których dużymi literami było napisane: Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Łamaną polszczyzną z silnie amerykańskim akcentem rozpoczęli ze mną rozmowę.

Czytaj dalej »

Francja, XVIII wiek, wielka rewolucja francuska, ścięcie króla Ludwika XVI i królowej. Na tle tych wydarzeń rysuje się dramatyczny los ich synka – małego króla Francji, Ludwika XVII. Jedna z zagadek historii, która niesie ze sobą wiele kontrowersji i którą historycy na próżno – jak pisze Halina Popławska – usiłują wyjaśnić.

„Historia pełna jest nierozwiązanych zagadek, które może do końca świata nie zostaną rozwiązane”. O jednej z takich „tajemnic” opowiada Halina Popławska w swej powieści „Kwiat lilii we krwi”. I choć dotyczy ona wydarzeń historycznych (autorka trzyma się historycznych źródeł i korzysta z prac najwybitniejszych historyków francuskich), nie mówi o nich językiem historycznym.

Na tle życia głównego bohatera, początkowo wielkiego zwolennika rewolucji francuskiej, zdaje się rysować historia małego króla Francji, Ludwika XVII. Jego rodzice, król i królowa, zostali ścięci, on z kolei więziony był w wieży Temple. Jego oficjalną śmierć ogłoszono 8 czerwca 1795, miał wtedy dziesięć lat. Jednak zgon małego męczennika budzi wiele kontrowersji…

Czytaj dalej »

Konflikty od zawsze są wpisane w ludzką naturę. Każdy, niezależnie od płci czy wieku, przeżywa konflikty na wielu płaszczyznach swojego życia. Jedni potrafią sobie z nimi poradzić, inni stosują mechanizmy obronne i tłumią je w sobie przez długie lata. Karol Meissner w książce „Konflikty psychiczne” pokazuje jak sprzeczności wewnętrzne wpływają na nasze życie, w szczególności skupiając się na sferze moralno – religijnej.

W pierwszej części książki autor udowadnia nam, że sfera religijno – moralna jest ściśle powiązana z naszymi stanami emocjonalnymi i psychicznymi. Niestety, we współczesnym świecie te dwie płaszczyzny są często oddzielane od siebie. Meissner argumentuje, że od stanu naszych uczuć zależy sposób wyrażania naszej wiary, postrzegania Boga i innych prawd objawionych. Konflikty psychiczne mogą więc w istotnym stopniu modyfikować nasze życie religijne i moralne, a niekiedy może dojść do tego, że nasze życie staje się karykaturą chrześcijaństwa.

Dalsze rozważania autora kierują naszą uwagę ku podstawowym prawdom życia chrześcijańskiego i moralnego. Meissner wskazuje, że najgłębsza treść wiary w Chrystusa wyraża się w słowach „Bóg miłuje. Bóg zbawia”. Natomiast nasze życie moralne powinno być świadomym urzeczywistnianiem w nas podobieństwa do Boga, które dokonuje się stopniowo przez dzieła miłości względem Boga i bliźnich. Przypomnienie tych zasadniczych kwestii prowadzi nas do meritum książki, czyli konfliktów, które deformują te prawdy i utrudniają życie według nich.

Czytaj dalej »

To sześciorozdziałowe dziełko, autorstwa trzech doktorantów psychologii KUL, o niezaprzeczalnie naukowym charakterze, stanowi skondensowaną dawkę informacji na temat mediów w ogólnym tego słowa znaczeniu. Informacji fachowej, obiektywnej i teoretyczno-praktycznej.

Rzetelna informacja w pierwszym rozdziale o ogólnej charakterystyce każdego z rodzajów mediów jest niezłym wprowadzeniem w temat. Kto przebrnie przez tę teorię, może odetchnąć z ulgą – dalej jest dużo przystępniej.

A więc część druga, o mediach i kulturze, opisuje oddziaływanie mediów w kulturach krajów, gdzie są one szczególnie rozwinięte: w państwach Ameryki Północnej, Europy Zachodniej oraz w Polsce. Autorzy podają dane dotyczące telewizji, prasy i radia, kreślą krótką historię i zwięzłą charakterystykę każdego z nich. Dodatkowo uwiarygadniające dane, w przeważającej części udokumentowane, służą wyciągnięciu wniosków i są podstawą snucia dalszego wywodu.

Czytaj dalej »

W Polsce pojawiło się już kilkadziesiąt poradników o sektach. Nie mogę powiedzieć, by ten był jakoś szczególnie wyjątkowy. Jest to jednak solidnie zrobiona praca, która z całą pewnością może być dobrym wstępem do tego zagadnienia.

„ABC o sektach” utrzymane jest w podobnej kompozycji, jak niedawno recenzowane przeze mnie „ABC o New Age” (w sumie to powinienem napisać odwrotnie, bo „ABC o sektach” ukazało się wcześniej). Mamy więc do czynienia z pracą zbiorową, stanowiącą zbiór długich artykułów znawców tematyki.

Idąc po kolei… najpierw mamy przedmowę napisaną przez ks. prof. Romana Pindela, która wyjaśnia cel tej książki i powody, dlaczego została skomponowana właśnie w ten sposób. Po krótkiej przedmowie trafiamy na wprowadzenie do drugiego wydania (ach! zapomniałem napisać wcześniej, że to drugie wydanie), w którym Mariusz Gajewski wprowadza w tematykę i ponownie wyjaśnia cele napisania książki.

Czytaj dalej »

Ta króciutka, pięknie wydana i bogato ilustrowana książeczka pozwoli naszym maluchom na zaprzyjaźnienie się z jedną ze świętych, której duchowość jest dziś najbardziej aktualna.

Takie święte, jak Tereska od Dzieciątka Jezus czy Joanna Beretta Molla, uważam za najbardziej warte poznania, bo są one niezwykle ludzkie. Życie Tereski było takie zwykłe, pełne problemów z samą sobą, pełne słabości i ich przezwyciężania. Proste listy do męża Joanny też są niesamowicie szczere, pełne prawdziwej, głębokiej miłości widocznej w tym, co codzienne i niezwykle – można by rzec – banalne. Fenomenem tych świętych jest ich prawdziwość, która jest tak potrzebna współczesnym, którzy w świętych widzą jedynie relikty przeszłości, wzorce, które można postawić na piedestale i je podziwiać, ale nigdy jako ludzi, których postawę można naśladować.

Opisywana książeczka jest pierwszą o świętej Teresce w naszym serwisie i jest przeznaczona dla najmłodszych. Osobiście zrobię bardzo wiele, by nie była ona pozycją ostatnią i by w niedługim czasie w naszej ofercie znalazło się coś dla nieco starszych, co pozwoli nam jeszcze głębiej zaprzyjaźnić się z tą kapitalną świętą.

Czytaj dalej »

Istnieje wiele poradników mówiących o tym, jak dbać o ciało dziecka, o zaspokojenie jego podstawych potrzeb, ale równie ważne jak ciało jest dusza dziecka i jej potrzeby, a o nią tak niewiele troski… Autor tej niewielkiej książki chce, abyśmy poświęcali duszy równie dużo uwagi, jak i ciału, aby zmniejszyc tę dysproporcję.

W swojej książce Ján Augustyn Beňo pisze, że rodzina chrześcijańska powinna żyć według Bożego zamysłu. Na podstawie słów z Pisma Świętego pisze, jak ma wyglądać rodzina, w której wierzy się w Boga i Jego stawia na pierwszym miejscu. Autor za świętym Pawłem pisze, że głową rodziny ma być mąż, żona ma być poddana swojemu męzowi, jemu być posłuszna, mąż ma dbać o żonę i dzieci, dzieci zaś powinny być posłuszne rodzicom.

Słowa świętego Pawła zdają sie być w dzisiejszym świecie nie do przyjęcia. Tematy, które porusza autor książki, według współczesnego myślenia są powrotem do średniowiecza, do czasów zaciemnienia. Czytając tę książkę możemy się buntować, że taki model rodziny nie jest odpowiedni we wspólczesnych czasach, że obecnie liczy sie partnerstwo, a nie poddaństwo, że kobieta powinna się szanować i nie dać rządzić własnemu mężowi, że mamy takie same prawa. Tych zarzutów można by tu jeszcze więcej przytoczyć…

Czytaj dalej »