Sam nie potrafię zliczyć, ile książek o sektach dotychczas przeczytałem. Jednak ta jedna książka stanowi kompendium wszystkich wartościowych informacji, o których możemy przeczytać w innych książkach. Lepszej książki o sektach – mówię to z całym przekonaniem – dotychczas w Polsce nie wydano…

Autorem znakomitej książki pt. „Rozpoznać sektę” jest pracujący w naszym ośrodku (mam oczywiście na myśli Centrum Przeciwdziałania Psychomanipulacji w Lublinie, którego pracami kieruję) prawnik, Marcin Pytlak. Marcin jest osobą szczególną, nie tylko świetnym fachowcem w poradnictwie prawnym wobec ofiar sekt (można chyba powiedzieć, że specjalizuje się w sytuacjach bez wyjścia), ale również ma wyjątkową osobowość i wnosi do naszego zespołu niezliczoną ilość zapału, energii i radości.

Co sprawia, że nazwałem jego książkę najlepszą książką o sektach wydaną w Polsce?

Czytaj dalej »

To wielkie wyzwanie – recenzować książkę pana Erica Schmitta. Ja nie jestem w stanie temu wyzwaniu sprostać. Pozwólcie więc, że nazwę swą wypowiedź jedynie próbą zrecenzowania noweli „Oskar i pani Róża”.

Wiele dobrych słów napisano już do tej pory o „Oskarze…” – i słusznie – gdyż autor podejmuje bardzo trudny temat i pokazuje go z niezwykłej perspektywy.

Pacjent oddziału pewnego szpitala dowiaduje się przypadkiem, że jego choroby nie da się wyleczyć. Do „końca” pozostało mu niewiele dni. Trudne, prawda? Ale wielu autorów już o tym pisało. Co więc powiesz na to, że akcja rozgrywa się na oddziale dziecięcym, a główny bohater jest małym chłopcem? Ma on głęboki żal do rodziców, którzy nie potrafią mu powiedzieć jak mało życia mu pozostało. Rozgoryczony sytuacją wyrzuca Bogu, że skoro On mu nie pomaga, więc pewnie nie istnieje.

Czytaj dalej »

Kursy jogi, darmowe lekcje angielskiego, spotkania na temat naturalnych metod uzdrowicielskich – wszyscy spotkali się z reklamowym plakatem któregoś z powyższych – ale niestety nie wszyscy kojarzą je z sektami…

Myli się ten, kto myśli, że sekt nie ma. Myli się ten, kto mówi, że on nie da się zwerbować… A jak bardzo się myli, może mu powiedzieć Paweł Królak, koordynator Centrum Przeciwdziałania Psychomanipulacji w Lublinie. Od wielu lat zajmuje się on tematyką sekt, jest twórcą największego polskiego portalu internetowego z tej dziedziny: www.kuly.info. Prowadzi szkolenia dla pedagogów (i nie tylko) z problematyki sekt i manipulacji w sektach.

Co najmniej raz w tygodniu zgłasza się do lubelskiego Centrum jakaś rodzina, matka, ojciec, czy znajomi osoby, która zaginęła. Na początku nikt się nawet nie domyśla, że przyczyną zniknięcia może być sekta. Rodzina nie zwraca uwagi na nowe zwyczaje nastolatka, inny ubiór, dietę etc. Dopiero później zaczyna się dramat…

Czytaj dalej »

Astrologia we współczesnym świecie zbiera ogromne żniwo. Prawie każda gazeta bombarduje horoskopami lub reklamami w stylu: „ezoteryczne ciekawostki”, „przepowiednie miłosne” lub „poznaj swoją przyszłość”. Wielu z nas czytając rubryki astrologiczne, staje się ofiarami intelektualnej demagogii i okultyzmu, doprowadzających do tego, że zaczynamy wierzyć w bajdurzenia wyssane z palca.

Jakby tego było mało, zjawisko astrologii przeradza się obecnie w zorganizowany „magiczny” przemysł w postaci książek, wydawnictw, targów ezoterycznych itp. Zakładane są szkoły pomaturalne „kształcące” wróżbitów i astrologów, a szczytem omamienia jest zarejestrowanie astrologii jako zawodu w Ministerstwie Pracy w kontekście „doradcy życiowego”.

Jarosław Olszewski w książce „Oblicza astrologii” demaskuje nieuczciwość astrologii zarówno na płaszczyźnie duchowej, jak i w sferze nauki. Udowadnia i argumentuje, iż nie ma żadnych podstaw, by twierdzić, że istnieją inteligentne energie kosmiczne czy „fluidy” płynące ze znaków zodiaku, które mają rzekomo wpływać na nasze życie. Przekonuje, że korzystanie z usług astrologów czy wróżek jest nie tylko stratą czasu i pieniędzy, ale może stanowić poważne konsekwencje dla naszego zdrowia psychicznego.

Czytaj dalej »

Kocham opowieści z czasów muszkieterów. Wprawdzie akcja książki toczy się pod koniec rządów króla Francji Ludwika XIV oraz tuż po jego śmierci, a o muszkieterach autor nie wspomina ani słowem, klimat mimo wszystko urzeka atmosferą tamtych czasów, czasów honoru nade wszystko, męskiej dumy i szlachetności.

Paul Féval dziś znany jest niemal jedynie dzięki tej powieści, choć spod jego pióra wyszło wiele innych dzieł wydanych na łamach największych pism Paryża XIX wieku. Oryginalny tytuł książki brzmi „Le bossu ou le Patit Parisien”, często można spotkać w skrócie samo „Le bossu”, co znaczy „Garbus”. Powstało wiele ekranizacji tej historii, z których ostatnia z końca lat dziewięćdziesiątych nosi tytuł „Na ostrzu szpady”.

Całość w oryginale liczy około tysiąca stron druku, jednak w tym opracowaniu usunięto partie nie wiążące się bezpośrednio z główną akcją (stąd też zmiana tytułu). Jest to według mnie jedynym mankamentem tego wydania, choć zapewne niektórzy obraliby to za duży plus . Sama jednak wolałabym całość, nawet o tysiącu stron.

Czytaj dalej »

Zawsze zastanawiałam się, jak to w końcu było z Józefem i Maryją? Jak rozwijała się ich miłość, skoro Maryja oczekiwała Dziecka-Boga, a Józef o tym wiedział? Pismo Święte niewiele o tym mówi. Jednak księdzu Markowi Dziewieckiemu udało się nawet z tych krótkich informacji o życiu świętej Rodziny wyciągnąć konkretne i cenne wnioski.

Tytułową „Najpiękniejszą historię miłości” autor nazwał historią małżeństwa Józefa i Maryi. Treść książki podzielił na dwie części. Najpierw opisuje Józefa i jego stosunek wobec Boga, kobiety i wobec dziecka. Stawia go jako wzór mężczyzny na miarę wyzwań XXI wieku. Maryję opisuje jako drugą i ukazuje ją jako wzór postawy wobec Boga i tajemnicy człowieka. Czyni z Niej geniusz kobiety.

Ksiądz Marek Dziewiecki „wydobywa” Józefa spośród licznych popularnych i znanych świętych i stara się ukazać go jako bohatera jego czasów i jednocześnie bohatera wszystkich czasów, ze względu na jego wybraństwo do bycia opiekunem małego Chrystusa. Wielu ludzi sądzi, że powołaniem Józefa było jedynie dyskretne opiekowanie się Małżonką i Jej Dzieckiem. Często myśli się o nim jako o starszym, poważnym, a może nawet smutnym mężczyźnie. Autor próbuje odkrywać relacje Józefa do Maryi i do Chrystusa na podstawie zapisów biblijnych.

Czytaj dalej »

Nie każdy czytelnik zdaje sobie sprawę, że autor głośnego – zwłaszcza dziś – cyklu „Opowieści z Narnii” to znakomity religioznawca i zagorzały obrońca wiary. Jego duchowe i intelektualne przygody z chrześcijaństwem można odnaleźć na kartach książki „Chrześcijaństwo po prostu”.

Książka Lewisa składa się z czterech ksiąg, które z kolei rozpadają się na kilka podrozdziałów. Księga pierwsza porusza problem prawa naturalnego. Autor usiłuje wyjaśnić, czym w rzeczywistości jest owo prawo i w jaki sposób jego znajomość może przyczynić się do pogłębienia wiedzy o człowieku i Bogu.

Księga druga poświęcona jest spornym koncepcjom na temat Boga. Przy tej okazji Lewis udowadnia wyższość chrześcijaństwa nad takimi wierzeniami, jak panteizm czy dualizm. W niebanalny sposób podejmuje też problem teodycei.

Czytaj dalej »

Uzależnienie od alkoholu… Problem ten już dawno przybrał wymiar społeczny, więc ile można o nim mówić, pisać, czytać? Przyzwyczailiśmy się, że alkoholizm istnieje. Pogodziliśmy się z tym, że osoby uzależnione od alkoholu to często spotykany widok na ulicach, którymi chodzimy codziennie, na dworcach, na ławkach w parku. Jednak trudniej to zaakceptować, gdy dotyczy to naszych bliskich, naszych rodzin, w których żyjemy, nas samych…

„Popularyzacja zagadnień związanych z piciem alkoholu jest bardzo istotna zarówno ze względu na powszechność problemów, wynikających z używania tej substancji w polskim społeczeństwie, jak również na wielość szkód spowodowanych piciem”. Tak we wstępie książki z serii „Uzależnienia – fakty i mity: Alkohol” autorki uzasadniają powstanie tej publikacji.

Książkę stanowi siedem rozdziałów oraz słowniczek wyjaśniający trudniejsze pojęcia z tej problematyki. Pierwszy rozdział jest swoistą charakterystyką alkoholu jako substancji chemicznej. Alkohol, z arabskiego al-kuhl, oznaczający coś delikatnego, stał się zmorą naszych czasów. Czy tak było zawsze? Na to pytanie próbuje odpowiedzieć drugi rozdział, który jest rysem historycznym spożywania napojów alkoholowych w różnych kulturach.

Czytaj dalej »

Pozycja ta jest dla każdego wierzącego, zarówno tego małego, jak i tego, który – wydawałoby się – nie potrzebuje już prostych zdań, może trochę banalnych…Nie jest to książka pisana przez świętego czy duchownego, ale przez dojrzałego chrześcijanina. Katolika poszukującego prawdy, który chce się dzielić swoimi spostrzeżeniami, przemyśleniami, wiarą…

Marcin Stradowski – mąż, ojciec lubiący czytać, napisał tę małą książeczkę, będąc na bezrobociu… Czas, kiedy autor był na bezrobociu – czas poszukiwania i porządkowania swoich myśli, przeżyć; czas zatrzymania się, zastanowienia, w końcu wyciągnięcia wniosków, nabrania sił i zakotwiczenia ich w Jezusie – niewątpliwie otrzymał jako dar od Boga. Nie każdemu z nas dany jest taki czas, ale każdy z nas może skorzystać z doświadczenia, jakie otrzymał autor. Bowiem dar otrzymany darmo żąda, by go pomnożyć, by w zamian ofiarować coś z siebie innym. I ta książeczka jest darem dla nas od autora, który dzieli się swoimi refleksjami…

Zbiór sentencji wypływających z serca, życiowej mądrości, a przede wszystkim z lektury Ewangelii. Każdy wśród tych myśli znajdzie te, które przemówią szczególnie do jego wnętrza. Z niektórymi może nie będzie się zgadzać, inne – jak drogowskazy – pokażą właściwe rozwiązanie codziennych problemów, a wymagający znajdą mnóstwo tematów do wewnętrznego rozważania.

Czytaj dalej »

Ksiądz Piotr Pawlukiewicz kolejny raz sięgnął po trudny i delikatny temat. Chciał napisać książkę pomagającą godnie przeżywać starość, a wyszła mu również ciepła i momentami poetycka książka o radości czerpanej z życia w ogóle.

Publikacja „Porozmawiajmy spokojnie o starości” jest owocem długoletnich doświadczeń w pracy duszpasterskiej duchownego, a główne jej przesłanie zasadza się na interpretacji tajemnicy krzyża. Napisana od początku do końca w duchu nauki chrześcijańskiej ma być, jak pisze autor, „próbą odpowiedzi na choćby niektóre pytania, spojrzenia na problemy, a często i dramaty związane ze starością”.

Intencją autora było pokazanie „tych lepszych stron” wieku podeszłego, nie zaś proponowanie gotowych rozwiązań na problemy ludzi starszych. Idealnej recepty na starość nie ma i każdy musi przeżyć ją na swój własny, indywidualny sposób. Refleksje na takie tematy, jak opuszczenie, osamotnienie, cierpienie i śmierć, mają pomóc pogodzić się ze starością i zrozumieć jej sens. Wyjaśnienie tej kwestii jest bowiem niezwykle istotne z punktu widzenia adresata tej książki, czyli człowieka wierzącego w podeszłym wieku, nazywanego przez autora „prawdziwym skarbem Kościoła”.

Czytaj dalej »