Laboratorium to miejsce niezwykłe. To tutaj dokonuje się największych odkryć mających znaczący wpływ na dzieje świata i życie człowieka. Czasem musi minąć wiele miesięcy, a nawet lat, żeby prowadzone w laboratorium doświadczenia, analizy chemiczne i badania nad nowymi substancjami przyniosły zamierzony efekt.

Zanim jednak przedsięwzięcie zakończy się sukcesem, nierzadko dochodzi do wielu pomyłek i błędów, których skutek może być opłakany. W jaki sposób łączyć pierwiastki, by nie doszło do wybuchu? Które związki są najtrwalsze? W jakim środowisku powinny zachodzić reakcje chemiczne, by nic nie zakłóciło ich przebiegu?

Na te i inne pytania pomoże nam znaleźć odpowiedź Zbigniew Kaliszuk w swojej najnowszej publikacji. Pozwólmy mu zaprosić się na wycieczkę do najbardziej niezwykłego laboratorium na świecie – „Laboratorium Miłości”.

Zanim dojdzie do reakcji

• Czym tak właściwie jest miłość? Jak ją odnaleźć?
• Jakie są rodzaje miłości?
• W jaki sposób odróżnić prawdziwą miłość od jej karykatur?

Drogi Czytelniku, na te i wiele innych pytań znajdziesz odpowiedzi w „Laboratorium Miłości”. Pierwszy tom zatytułowany „Przed ślubem” podzielony został na dziesięć części. Każda z nich poświęcona jest najważniejszym problemom, z którymi w sposób szczególny zmagają się młodzi zakochani lub ci, którzy wciąż szukają miłości życia.

Zapraszając nas do laboratorium, autor otwiera przed nami kolejne drzwi. Daje tym samym szansę spotkania znanych autorytetów w dziedzinie psychologii, a także duchownych i małżonków z wieloletnim stażem, którzy poświęcili się pracy na rzecz małżeństwa i rodziny. Świadectwa każdej z osób są źródłem praktycznych wskazówek dla tych, którzy chcą powiedzieć drugiemu człowiekowi „kocham” na całe życie.

Po przeczytaniu tej książki nie staniesz się nagle najwybitniejszym specjalistą od tematyki miłości na świecie, nie znajdziesz tu też uniwersalnych recept na każdą sytuację, jaka może Cię spotkać w związku… Liczymy jednak, że pewne rady i wskazówki skłonią Cię do refleksji, do pracy nad sobą i związkiem oraz pomogą w wygrywaniu pięknej miłości na całe życie – pisze redaktor w imieniu swoim, rozmówców oraz członków Akademickiego Stowarzyszenia Katolickiego Soli Deo.

Przybysz z obcej planety

Prowadzone na przestrzeni lat wnikliwe obserwacje i badania miały za zadanie pogłębiać refleksje na temat różnic pomiędzy psychiką kobiety i mężczyzny. Próbowano nazywać te różnice, wskazywać ich przyczyny oraz sposoby radzenia sobie z nimi. Ów problem zostaje poruszony również na kartach „Laboratorium Miłości”.

Kaliszuk wraz ze swoimi rozmówcami analizuje najbardziej znaczące różnice między kobietą i mężczyzną oraz wynikające z tych odmienności sposoby postępowania. O tym, jak ważna w związku jest skuteczna komunikacja, przekonywać nie trzeba. Warto zatem sięgnąć do napisanego ze szczyptą humoru Słownika damsko-męskiego i sprawdzić, jak należy prowadzić wzajemny dialog, by wyeliminować wynikające z niewiedzy niepożądane skutki wzajemnego oddziaływania.

Środowisko chemiczne

Teraz wiemy, że w organizmie zakochanych pojawia się fenyloetyloamina, dopamina, oksytocyna, noradrenalina i masa innych substancji chemicznych, które nazwaliśmy „chemią chcenia”. Na wiedzy jednak nie powinno się kończyć. Ważniejsze jest, by o tym pamiętać – szczególnie w momencie podejmowania kluczowych dla naszego związku decyzji, takich jak wspólne zamieszkanie przed ślubem czy dochowanie czystości przedmałżeńskiej. Tym zagadnieniom autor poświęca wyjątkowo dużo uwagi.

Można odnieść wrażenie, że niektóre treści powtarzają się do znudzenia. To dlatego, że świadectwa życia wielu osób, które potrafiły w piękny sposób rozwijać swoją miłość, spotykają się w tym samym miejscu. Ich argumenty, chociaż wypowiadane pod wpływem odmiennych doświadczeń, są do siebie bardzo podobne. I właśnie w tym podobieństwie tkwi ich siła.

Chemia to jednak nie tylko to, co dzieje się w organizmach zakochanych i pomiędzy nimi. Bardzo ważne jest środowisko, które warunkuje pomyślny rozwój ich relacji.

• Jak duży wpływ na nasze przyszłe małżeństwo ma rodzina?
• Kim są strażnicy, którzy przeszkadzają nam otworzyć się na miłość?
• W jakie pułapki miłości możemy wpaść poprzez treści, które podpowiada nam współczesny świat?

Takich pułapek jest wiele. Jedną z nich może być usypianie sumienia lub wzbudzanie potrzeby testowania drugiej osoby. Chcesz sprawdzić, Drogi Czytelniku, w jaki sposób obalony zostaje mit wzajemnego dopasowania dwojga ludzi? Nie kocha się, nie żyje i nie umiera – na próbę – pisał Jan Paweł II. Sprawdzać, testować możemy samochód albo sprzęt AGD, a nie człowieka – dodaje autor w myśl słów Ojca Świętego.

Punkt widzenia a punkt siedzenia

Dużym atutem książki jest różnorodność uchwyconych w niej perspektyw postrzegania danego problemu. Dzięki temu każdy będzie w stanie znaleźć w lekturze coś dla siebie. Zainteresowani stanowiskiem Kościoła dowiedzą się, co duszpasterze mówią na temat przytulania i okazywania sobie czułości. Przekonają się również o tym, co ma wspólnego rozwijająca się relacja zakochanych z tajemnicami różańcowymi.

Miłośnicy języka będą mogli zadumać się nad oksymoronem „związek wolny”, a umysły ścisłe poznają matematyczną, tj. zamkniętą w liczbach wizję miłości. Pasjonaci przyrody poznają wizję miłości jako ogrodu, a zwolennicy konkretów i statystyk dostaną kilka argumentów mówiących o tym, dlaczego warto wziąć ślub. To tylko niektóre z przykuwających uwagę czytelnika wątków. Pośród nich znajdzie się jeszcze wiele informacji, które mogą okazać się przydatne do pielęgnowania relacji opartej na wzajemnej miłości.

Wygraj miłość

Potrafimy spędzać wiele godzin na nauce, stażach, praktykach, angażować w to mnóstwo naszych sił i środków po to, by wyuczyć się zawodu, nabrać niezbędnego doświadczenia zawodowego. Tym bardziej powinniśmy być gotowi poświęcać nasz czas, nasze serce do pracy nad swoją osobowością oraz nad swoim związkiem.

Pewnie już nie raz przekonałeś się o tym, Drogi Czytelniku, że lepiej zapobiegać, niż leczyć. I chociaż nigdy nie jest za późno, by stoczyć bój o miłość, to warto zacząć szukać informacji i zdobywać wiedzę na temat budowania relacji w związku już teraz.

Zatem odwagi, bo czeka Cię dobry czas. Uzbrój się w radość i do dzieła! Najważniejsza w Twoim życiu batalia do stoczenia właśnie się rozpoczęła.

Joanna Skałba

Talib, zacofany ciemnogrodzianin, średniowieczny inkwizytor i groźny fundamentalista to tylko kilka określeń, którymi współcześnie opisuje się katolików. Zbigniew Kaliszuk po raz kolejny stara się obalić mity dotyczące ludzi Kościoła. W książce „Katolik talibem?”, trzeciej z cyklu „Katolik frajerem?” i „Katolik ofiarą?”, porusza tematy trudne, kontrowersyjne i pokazuje, że w rzeczywistości – parafrazując znane przysłowie – nie taki katolik straszny, jak go malują.

Bitwa na głosy

Drogi Czytelniku, jeżeli trzymałeś już w rękach wcześniejsze publikacje Kaliszuka, to ta pozycja raczej Ciebie nie zaskoczy. Autor po raz kolejny ucieka się do formy wywiadu ze znanymi postaciami świata dziennikarskiego i politycznego, z duchownymi oraz specjalistami w dziedzinie medycyny, psychologii i socjologii. Najważniejsze jednak jest to, że nie są to teoretycy, ale specjaliści i praktycy, osoby, żyjące w zgodzie z hasłami, które głoszą. W książce znajdują się zapisy debat, paneli dyskusyjnych, a także rozmów przeprowadzonych na potrzeby książki. Wiadomo już zatem, skąd wzięły się owe głosy. Dlaczego jednak mowa jest także o bitwie? W niektórych miejscach spokojne rozmowy przestają być zwyczajną wymianą zdań i poglądów. Stają się natomiast ostrą polemiką, w czasie której niejednokrotnie padają mocne słowa podpierane konkretnymi argumentami. Wobec takiej dyskusji nie da się przejść obojętnie. Taki właśnie efekt chciał osiągnąć autor – zaktywizować czytelnika, oburzyć, poruszyć – jednym słowem – pobudzić go do myślenia.

Za, przeciw i ja

„Katolik talibem?” to kolejna książka, która – jak pisze autor – nie należy do tych z rodzaju „grzecznych”. Powstała po to, by poruszać tematy trudne, kontrowersyjne i często pomijane przez media i osoby publiczne. Autor niejako podpuszcza pytaniami swoich rozmówców, by udzielili jak najpełniejszej odpowiedzi na pytania związane z zapłodnieniem in vitro, eutanazją, aborcją, homoseksualizmem i coraz bardziej popularną, szeroko pojętą seksedukacją. Sporo uwagi autor poświęca również praktyce antykoncepcji i alternatywnej w stosunku do niej metodzie naturalnego planowania rodziny. Obok wypowiedzi osób wierzących, które jawnie sprzeciwiają się zmierzaniu ludzkości w kierunku „cywilizacji śmierci”, przed którą przestrzegał papież Jan Paweł II, nie brakuje również opinii popierających tego typu działania. Dużym atutem książki jest sposób ujęcia tematu. Obie strony posługują się przede wszystkim argumentami logicznymi, racjonalnymi, opartymi na prawie naturalnym. Zwrot w kierunku myśli chrześcijańskiej i katolicyzmu następuje w momencie, gdy wypowiedziane zostają wszelkie argumenty oparte na wiedzy z dziedziny socjologii, filozofii, psychologii i etyki. Taki kształt dyskusji pomaga czytelnikowi (którym może być zarówno osoba wierząca, jak i niewierząca) ustosunkować się do konkretnego problemu i ukształtować własną opinię na dany temat.

Na własny rachunek

Po przeczytaniu „poradnika” dla zakochanych – „Katolik ofiarą?” – byłam bardzo ciekawa kolejnej publikacji Kaliszuka. Nie zawiodłam się. Jego nowa książka jest interesująca, a dzięki zróżnicowaniu formy problemy analizowane są w niej w sposób dynamiczny, wyczerpujący i do bólu drobiazgowy. Nie wszystkie dyskusje są łatwe w odbiorze – mam na myśli szczególnie rozważania na tle filozoficznym. Mimo tego, da się uchwycić sens każdej rozmowy. Jedną z najważniejszych – moim zdaniem – wybrzmiewających w nich prawd jest ostrzeżenie człowieka XXI wieku przed życiem bez względu na drugiego człowieka. Autor pisze, że zwyczajnego samobójstwa nie da się popełnić na własny rachunek. Całość lektury wskazuje jednak na to, że – wbrew niektórym opiniom – nie jest również indywidualną sprawą człowieka aborcja, eutanazja, in vitro, antykoncepcja czy zjawiska zachodzące w zmieniającym się społeczeństwie, związane z działaniem lobby homoseksualnego czy aktywnych feministek. Skutki życia w oddaleniu od naturalnego porządku świata i Bożych przykazań, które odbijają się echem w całym społeczeństwie, najlepiej obrazują statystyki, do których niejednokrotnie odwołują się uczestnicy dyskusji. O wielu z nich nigdy nie słyszeliśmy i z pewnych względów nigdy ich nie usłyszymy. Chociażby dlatego warto sięgnąć po tę książkę, która nie tylko opiera się na niepodważalnych faktach, ale również doskonale tłumaczy intencje Kościoła.

Bóg – tak, Kościół – nie

Na pewnym etapie edukacji każdy z nas spotyka się z pewną łacińską sentencją, która w naszej świadomości funkcjonuje w postaci zdania: cogito ergo sum (myślę, więc jestem). Niewiele jednak osób wie, że ta zasada ma swój początek w sformułowaniu dubito ergo cogito (wątpię, więc myślę). Mnie natomiast nasunęło się jeszcze coś innego: dubito ergo sum, czyli „wątpię, więc jestem”, które idealnie koresponduje z przekazem autora „Katolika…”. Nasza egzystencja, poszukiwanie prawdy i wszelkie poznanie oparte są na naszych wątpliwościach. W tym wypadku, chodzi przede wszystkim o poznanie nauczania Kościoła, przez nas – katolików. Kaliszuk i jego rozmówcy podkreślają, że wątpliwości nie są grzechem, ponieważ pomagają nam zgłębiać tajemnicę wiary. Wiara jest pewną drogą, na której się rozwijamy. W tym rozwoju wspomaga nas pewna walka, którą nieraz toczymy z planem Boga na nasze życie, z nauczaniem Kościoła i z postawą kapłanów. Autor próbuje odpowiedzieć na pytanie o sens uczestnictwa w życiu Kościoła, gdy gorszy nas postawa niektórych księży. W tym celu przywołuje pewne anegdoty, dzięki którym stara się zmienić sposób postrzegania istniejącej od ponad dwóch tysięcy lat instytucji Kościoła.

Wierzę w Boga, ale nie wierzę w Kościół. Może zetknąłeś się już, Drogi Czytelniku, z tymi słowami? Może sam tak kiedyś twierdziłeś? Ale czy zdołałeś zrobić cokolwiek, żeby dowiedzieć się, jaki ten Kościół jest naprawdę? Powiedzenie o sobie „mierny, bierny ale wierny” nie zdaje egzaminu. Mówił o tym Ojciec Święty, Jan Paweł II, który ubolewał nad biernością katolików w przestrzeni publicznej. Dlatego opuść swoją „strefę bezpieczeństwa”. Przejmij inicjatywę, szukaj, czytaj, dyskutuj, działaj. Poznaj Kościół, który – jak mówi ks. Marek Dziewiecki – proponuje rozwiązania najlepsze, a nie najłatwiejsze. Wiosłuj z mocą – pod prąd, ponieważ tylko martwe ryby płyną z prądem.

Joanna Skałba

Tylko nie przestrasz się tytułu! – usłyszałam, zanim książka trafiła w moje ręce. Biorę egzemplarz do reki i czytam: Prostytutka idzie do nieba. Przyznaję, tytuł dość intrygujący, a razem z odpowiednią grafiką na okładce wydaje się jeszcze bardziej prowokujący. Prowokujący do myślenia, rzecz jasna. Któż z nas bowiem nie marzy o tym, żeby po śmierci trafić do raju?

Siostry i bracia, panowie i panie!

Prostytutka idzie do nieba to zbiór kazań wygłoszonych przez ks. Zbigniewa Pawła Maciejewskiego w latach 2003–2009. Choć pozornie nie są ze sobą powiązane, to jednak wszystkie mają ten sam cel. Autor nie tylko chce wzbudzić w nas zachwyt nad pięknem i wspaniałością życia przeżytego w przyjaźni z Bogiem, ale również zmotywować i zachęcić do zrobienia kroku naprzód – przytulenia się do Niego. W tym celu gromadzi teksty kazań, w których w bardzo prosty i przystępny sposób tłumaczy Słowo Boże, zwracając się indywidualnie do każdego z nas.

Chrześcijańskie ZOO

Noe byłby dumny. Jakkolwiek dziwnie może brzmieć powyższy tytuł, to wierz mi lub nie, Drogi Czytelniku, jest bardzo adekwatny do treści książki. Czy wiesz, na czym polega według duńskiego filozofa Sørena Kierkegaarda podobieństwo życia chrześcijanina do gęsiego żywota? Czy wiesz, jak duże duchowe spustoszenie może wywołać „wiara papugi”? Może chciałbyś usłyszeć historię o mrówkach albo o larwie i motylu? A jeżeli nie znasz tych opowieści, to może chociaż pamiętasz, o czym jest wołkowo-osiołkowy rozdział Izajasza?

Wykorzystując ten, momentami iście franciszkański sposób obrazowania, kaznodzieja stara się pomóc nam zrozumieć, na czym polega istota chrześcijańskiego życia.

Głos z ambony

Czytając niektóre fragmenty, starałam się wyobrazić sobie, że słyszę te kazania naprawdę, jakby wypowiadał je z ambony sam ks. Maciejewski i w wyobraźni rzeczywiście wyraźnie widziałam postać księdza, i słyszałam głoszone z mocą i przekonaniem, motywujące i pobudzające do życia jego słowa:

Aż się chce człowiekowi uśmiechnąć! A najlepsze jest to, że takich „uśmiechniętych” momentów w kazaniach jest dużo więcej. Zatem nie powstrzymujmy tego uśmiechu! Miejmy nadzieję, czasem wbrew nadziei. Niech zmarszczki mimiczne na naszych twarzach powstaną właśnie z powodu nieznikającego z nich uśmiechu. Poprawmy sobie humor tymi prostymi słowami. Przeczytanie kazania zajmuje kilka minut, a tych parę chwil może pomóc odetchnąć pełną piersią i zrobić milowy krok w stronę życia w radości i Miłości Bożej.

Większy niż kieszonkowy

Specyfika konstrukcji książki rzeczywiście pozwala na „połknięcie” jej za jednym razem. Duża czcionka, krótkie teksty, podzielone na wiele akapitów, bogactwo treści. Nie o to jednak chodzi. Przeciwnie – to ma być czytanie, analizowanie, a przede wszystkim dogłębne zrozumienie problemów poruszanych przez kaznodzieję. Różnorodność tematyczna kazań, wygłaszanych przy okazji wielu uroczystości, pozwala traktować każde z nich jako odrębną całość, którą – gdyby rozmiar książki był odrobinę bardziej „autobusowy” – można byłoby czytać naprawdę wszędzie.

Kazania pisane są przystępnym językiem. Można czytać je wyrywkowo, wybierając spośród ciekawie brzmiących tytułów te, które zaintrygują nas najbardziej. Niektóre są krótkie, inne nieco dłuższe. Autor często stawia pytania zmuszające do refleksji albo cytuje fragmenty Pisma Świętego, na podstawie których tłumaczy biblijną symbolikę. Stałym punktem każdego kazania jest jakaś dobra rada, która wybrzmiewa w jego zakończeniu. Ciekawą rzeczą jest również aneks na końcu książki, w którym zawarte są wskazania dotyczące modlitwy Pismem Świętym.

Możesz to usłyszeć…

… albo zatkać sobie uszy. Wolność przede wszystkim. Nie zmienia to jednak faktu, że naprawdę warto usłyszeć. Może niektóre informacje nie będą nowością, może nie będą w stanie zszokować, zdziwić. Ale czasem tak jest, że nie wiadomo, w którym momencie zaświeci nam jakiś przecinek, a jedno zdanie utkwi głęboko w pamięci. Jeden fragment, jedna odpowiedź nieraz może sprawić, że przez ułamki sekund będziesz jak Krzysztof Kolumb w momencie odkrywania Ameryki.

Chcę poczuć się jak ten Kolumb, zatem biorę książkę do ręki i dzięki niej dowiaduje się, jak nie zostać „bublem”. Wiem też jak zrobić dobry rachunek sumienia, a jednym z najciekawszych odkryć staje się pewien poruszający list – przykry, ale prawdziwy obraz współczesnej relacji człowieka z Bogiem. Autor nie boi się mówić o piekle, o nieustannej duchowej walce dobra ze złem, o tym, co jest największą kompromitacją katolicyzmu.

Mocne słowa, ale wiadomo, że takie trafiają najbardziej. Czy wiesz, Drogi Czytelniku, że mniej więcej połowa katolików w Polsce neguje istnienie piekła i wiecznego potępienia? Zagadnieniom eschatologicznym autor poświęca uwagę szczególną. Mówi na przykład o tym, że przygotowanie człowieka do końca świata to nie gorączkowe porządki odkładane na ostatnią chwilę, ale całe życie – od początku do końca oddane Bogu. Jakie to proste! A jak często umyka to w pośpiechu codziennego życia, w którym nie ma czasu na myślenie o śmierci.

Dobrze jest czasem zatrzymać się i popatrzeć w niebo – pisze ks. Maciejewski. Przepisując to zdanie, napisałam niechcący: Dobrze jest czasem zatrzymać się i popatrzeć w Niego. Subtelna różnica, ale kierunek ten sam. A wskazuje nam go właśnie Prostytutka [która] idzie do nieba.

Joanna Skałba

Oto dostajemy kolejną książkę, która w mocny sposób pokazuje nam prawdę o nas samych. Chyba właśnie dlatego jej lektura nie należy do najłatwiejszych. Ale w życiu nie chodzi przecież o to, żeby zawsze było – jak mawiał mój nauczyciel – „łatwo, prosto i przyjemnie”. Codzienne umieranie nie jest ani łatwe, ani przyjemne. Dla większości z nas jest jak gorzki syrop, który choć nie smakuje tak dobrze, jak owocowy, to jednak często okazuje się o wiele bardziej skuteczny. Sprawdź, Drogi Czytelniku, jak przełknąć tę gorzką mądrość, aby poczuć jej zbawienne działanie.

Musi trochę boleć…

Brak „tragedii” w życiu może doprowadzić do tragedii wieczystej – pisze o. Augustyn Pelanowski, paulin, autor Umierania ożywiającego…. Jest to kolejny duchowny, który podkreśla, jak ważne dla naszego życia, dla relacji z Bogiem i z drugim człowiekiem jest cierpienie oraz stanięcie w prawdzie przed sobą samym. Prawda o sobie daje wręcz „przerażającą” dynamikę wiary! – pisze autor. Ciekawy jest również jego sposób mówienia o rzeczach trudnych. Niekiedy tak dosłowny, że miałam chęć odłożyć książkę, innym razem metaforyczny i subtelny. [...] Ból jest często podobny do artysty, który w wyrafinowany sposób rzeźbi ludzkie istnienie.

Autor zachęca nas do tego, żeby nie uciekać przed cierpieniem, ponieważ właśnie dzięki niemu możemy osiągnąć wyższy stopień wtajemniczenia w naszej wierze. Życie ludzi umiłowanych przez Boga jest pełne sprzeczności, z których to właśnie wynikają poważne problemy. Zanim sięgnęłam po książkę, umieranie rozumiałam bardzo prosto i jednoznacznie – jako odejście z tego świata. Ojciec Pelanowski uświadamia, że doświadczenie śmierci powinniśmy traktować wielowymiarowo, a ją samą uczynić towarzyszką każdego dnia. Dlatego właśnie stworzył poradnik dla tych, którzy umierać nie chcą, a umrzeć muszą. Czy wiesz, Drogi Czytelniku, że można umierać z odtrącenia, z lęku i troski, z pogmatwanych relacji z bliskimi? Czy wiesz, że umierać można nawet w modlitwie?

Poznaj swoje imię!

Byłam zdumiona, kiedy czytając książkę, krok po kroku odkrywałam, jak doskonałym dziełem jest Pismo Święte. Mam na myśli przerastającą wszelkie wyobrażenia doskonałość tego Bożego dzieła, którą bibliści badają przez całe życie i – jestem przekonana – nigdy nie będą w stanie zbadać go do końca. Niemniej, to właśnie fragmenty Umierania ożywiającego… przypomniały mi, że w Biblii nic nie jest przypadkowe, że każda kropka ma swoje określone miejsce. Lektura nie jest łatwa, ponieważ autor bierze na warsztat Stary Testament. Z niesamowitą dokładnością cytuje jego fragmenty, porównując niektóre hebrajskie słowa z ich polskimi odpowiednikami. Ofiarą jego lingwistycznych dociekań padają przede wszystkim imiona. Niesamowite jest to, w jaki sposób ich znaczenie determinuje losy biblijnych postaci. Ale jeszcze bardziej zaskakujące wydały mi się porównania hebrajskich słów o podobnej budowie i brzmieniu. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wiele ukrytych treści zapisanych jest w literach i dźwiękach, jak bogaty jest język starożytnego Izraela i jak misternym dziełem jest Pismo Święte. To jest nie do opisania. O tym, w jaki sposób Biblia przeplata się życiem, po prostu warto się przekonać.

Kopalnia mądrości

Jednym ze stałych elementów mojego przygotowania do pisania recenzji jest podkreślanie w książce myśli, które w jakiś sposób mnie poruszą, wydadzą się mądre lub ciekawe.

Podkreślałam je i tym razem, ale jak się okazało, czytając Umieranie ożywiające…, zaznaczyłam tyle cytatów, że nie sposób teraz ich wszystkich przywołać. Chyba nie muszę mówić, o czym to świadczy.

Na przeczytanie książki trzeba poświęcić trochę czasu, ale jest duża szansa, że wśród tych wszystkich rozważań każdy znajdzie coś cennego dla siebie. Mogą to być na przykład odpowiedzi na pytania:

• Czym są grzechy pokoleniowe? Jak bardzo mogą wpływać na nasze życie?
• Co oznacza symbol czterech stron świata i jak rozumieć znak ryby?
• Dlaczego się irytujemy i czym może skończyć się tłumienie złości?
• Czym grozi oddalenie się od Bożych nakazów?

Jedna z niepozostawiających wątpliwości odpowiedzi autora na ostatnie pytanie, wydaje się być bardzo przekonująca.

Modlitwa to wojna

Oto jest radosna nowina! Pewnie nie po raz pierwszy, Drogi Czytelniku, słyszysz o potędze modlitwy. I chociaż nie jest to proste, to jednak warto zrezygnować z „kosmetyków pobożności” i całego siebie prawdziwie powierzyć Bogu. Odetnij korzenie, które zatruwają całe drzewo i uniemożliwiają wydanie dobrego owocu. Zacznij bardziej zwracać uwagę na to, co dzieje się w twoim wnętrzu, na osobistą relację z Panem Bogiem. Nie przejmuj się, kiedy coś nie wychodzi tak, jak sobie to zaplanowałeś. Bo kiedy ci COŚ nie wychodzi, znaczy to, że wyjdzie ci TO najważniejsze. Brzmi enigmatycznie? Autor wyjaśnia to w bardzo prosty sposób.

Tylko Pan Bóg ma doskonały przepis na nasze życie, o czym niestrudzenie przekonuje autor Umierania ożywiającego…. To On – Bóg – jest najlepszym psychologiem, lekarzem i przyjacielem, o czym świadczą historie opisane w książce. Ojciec Pelanowski podpowiada, jak odkryć przed Bogiem pejzaż swojego wnętrza, bo – jak pisał Antonie de Saint Exupery:

Całość wykładu ojca Pelanowskiego sprowadza się do pewnego, bardzo prostego stwierdzenia: Jakie życie, taka śmierć, jakie umieranie za życia, takie życie po śmierci. Czyż nie jest to doskonały przepis na osiągnięcie Zbawienia? Zacznij zatem inwestować w swoje życie wieczne już teraz i zdobądź choć jedną duszę dla nieba… swoją!

Joanna Skałba

Samo życie… z początku tytuł książki wydał mi się bardzo banalny. Skojarzyłam go sobie z jakimś marnym serialem czy telenowelą. Myślę, że większość z nas jest w stanie napisać książkę o takim właśnie tytule. Wszyscy bowiem żyjemy i zbieramy doświadczenia zarówno te pozytywne, jak i negatywne. Nosimy je w sobie jak bagaż, który w każdej chwili możemy otworzyć i opisać to, co się w nim znajduje.

Nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak grubo się pomyliłam! Mówi się przecież „nie oceniaj książki po jej okładce”, ja – natomiast – nie powinnam oceniać jej po tytule! Okazuje się, że jej zawartość w żadnym wypadku nie trąci banałem. Książka jest solidna i autentyczna (autorka w latach swojej młodości przebywała w niemieckim obozie koncentracyjnym w Ravensbrück) i jest… i tu może przejdę do konkretów.

Samo życie Wandy Półtawskiej podzielone jest na cztery główne rozdziały, w których znajduje się kilkanaście mniejszych podrozdziałów. Autorka skupia się głównie na kwestii aborcji a przy okazji porusza również tematy rodziny, małżeństwa oraz relacji międzyludzkich.

Rodzina jako powołanie

Wanda Półtawska dzieli się z czytelnikiem swoimi rozważaniami na temat trwałości małżeństwa i rodziny. Autorka przez wiele lat pracowała w Poradni Wychowawczo-Leczniczej przy Uniwersytetecie Jagiellońskim jako lekarz i odwołując się do własnego doświadczenia, pokazuje możliwość rozwiązania życiowych dylematów, które mogą przecież dotknąć każdego z nas. Prawie na każdej stronie przytacza historie ze swojego życia, które idealnie wkomponowują się w jej rozważania, stanowiąc silny argument.

Doktor Półtawska tłumaczy współczesny trud podjęcia decyzji o rodzicielstwie. Opisując tajemnicę i piękno macierzyństwa, nie stroni również od ukazania dylematów kobiet w ciąży i problemu tzw. „dzieci niechcianych”.

Współczesne kobiety – zauważa – często boją się zajścia w ciążę, a jednym ze źródeł ich lęków jest zachowanie ojca dziecka, ponieważ to właśnie ojciec, jak podkreśla autorka, pełni bardzo ważną rolę w życiu dziecka i rodziny. To on może zadecydować o losie maleństwa. Może się cieszyć z potomstwa i wspierać matkę swojego dziecka, albo nie zaakceptować jego istnienia i w złości wręczyć jej pieniądze na zabieg aborcyjny. Nie mając przy sobie kochającego, opiekuńczego partnera, strach kobiety przed rodzicielstwem często się potęguje. Uwaga! Doktor Półtawska dołącza również cenne wskazówki dla młodych dziewcząt przygotowujących się do zamążpójścia.

To, co sprawia, że książka jest prawdziwa i pełna praktycznej wiedzy, to częste nawiązania doktor Półtawskiej do jej pobytu w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. To właśnie tam autorka zobaczyła, jak Niemcy zabijają dzieci i wtedy też postawiła sobie za cel obronę życia ludzkiego. Właśnie te fragmenty odzwierciedlające brutalną rzeczywistość czasów II wojny światowej sprawiały, że krzywiłam się zniesmaczona bądź przerywałam czytanie po to, aby trochę „ochłonąć”. Nasuwała mi się wtedy nieustannie jedna myśl o tym, w jaki sposób było to możliwe, że CZŁOWIEK drugiemu CZŁOWIEKOWI potrafił wyrządzić wtedy tyle krzywd i bólu.

W obronie życia

Przyznam, że na tę część książki warto znaleźć trochę spokoju i w całkowitym skupieniu oddać się jej lekturze. Zawarte w niej treści czyta się jak swoistą biblię, tylko że współczesną i z już objaśnionymi problemami oraz podpowiedziami, jak należy postępować. Polecam czytać fragmentami (jeden fragment na każdy dzień), a potem we własnym sumieniu zweryfikować swoje przekonania albo też skłonić do rozważań i dyskusji swoich domowników.

Wanda Półtawska w swojej książce rozważa bardzo ważną kwestię, która mi osobiście również dała wiele do myślenia: czy badania prenatalne są naprawdę potrzebne? Czy takie badania nie szkodzą rodzicom? Czy nie sprawiają czasem, że rodzice zaczynają myśleć nieracjonalnie? Autorka podaje mocne argumenty, które są w stanie przekonać niejedną osobę do tego, że badania prenatalne, które w powszechnym przekonaniu działają na korzyść dziecka i rodziców, tak naprawdę mogą tylko im zaszkodzić.

Istotną sprawą jest również to, że matki, które zabijają swoje nienarodzone dzieci, borykają się później z problemami psychicznymi przez całe życie! Nie jest to jednorazowa depresja trwająca tydzień czy miesiąc po wykonaniu zabiegu, lecz świadomość zabicia człowieka ciągnąca się do końca życia.

Gdy czytałam tę książkę odniosłam wrażenie, że autorka osądza mężczyzn i wini ich za poczęcie dziecka niechcianego, a później również za dokonanie na tym dziecku aborcji. Panowie mogliby się obrazić na takie generalizujące problem zarzuty, mimo to jednak ci wrażliwsi z pewnością wyniosą z tej lektury coś cennego.

W imię miłości

Ważnym aspektem wychowywania dzieci, o którym dzisiaj tak często się zapomina, jest wiara. Należy mówić dziecku o Bogu i wierze już od najmłodszych lat. I nawet, jeżeli nam się wydaje, że jest jeszcze za małe, aby pojąć istotę wiary, to tak naprawdę dziecko swoim serduszkiem potrafi więcej zrozumieć niż człowiek dorosły. Chociażby właśnie dlatego, że rozumie to sercem, a nie analizuje umysłem.

Doktor Półtawska praktycznie w każdej części podkreśla i przypomina, że ojciec pełni ważną rolę w wychowywaniu dzieci. Na przykład w życiu dorastającej dziewczynki jest pierwszym mężczyzną, autorytetem i wzorem męskości, w relacji do którego wzrasta. To on swoim podejściem i zachowaniem decyduje, jakich mężczyzn w przyszłości będzie wybierała jego córka.

Zagrożenia współczesnej rodziny

W tej części autorka porusza kwestie związane z dziewictwem zarówno u kobiet, jak i u mężczyzn. Zauważa również brak odpowiedzialności za swoje czyny u młodych ludzi.

Podkreśla, jak błędnie rozumiane jest współcześnie 6. przykazanie „nie cudzołóż”. Dzieci w szkole na religii uczy się, że przykazanie to odnosi się głównie do problemu zdrady, a zbyt łatwo pomija się kwestię utraty dziewictwa.

Książka jest warta Twojego czasu. Przy uważnym czytaniu może dużo wnieść do twojego życia, skłonić do refleksji. Jej atutem są krótkie rozdziały. Z doświadczenia wiem, że dużo chętniej i przyjemniej się wtedy czyta. Odniosłam wrażenie, że skierowana jest bardziej do kobiet niż do mężczyzn, ale panowie również wyniosą z niej wiele praktycznej wiedzy. Samo życie pomogło mi zrozumieć wiele kwestii związanych z aborcją, nad którymi wcześniej się nie zastanawiałam i podsunęło silne argumenty do obrony własnego stanowiska. Jest to przyjemna lektura. Zawiera w sobie wiele dialogów, historii oraz opowiadań, co sprawia, że jest żywa i ciekawa. Sięgnijcie po tę książkę już teraz, szczególnie panie, abyście nie żałowały w swoim życiu decyzji, których skutki są nieodwracalne.

Karolina Lechowska

Jestem dość sceptycznie nastawiona do aubiobooków. Dlaczego? Myślę, że wynika to z tego, że kocham książki w wersji papierowej. A może tylko dlatego, że jestem wzrokowcem? Dość często zdarza mi się, że kiedy ktoś do mnie mówi, to – niestety – jednym uchem jego słowa wpadają mi do głowy, a drugim od razu wypadają. Gdy skupiam się na książce, przeczytana treść na długo zapada mi w pamięć.

Tym razem było inaczej. W moje ręce trafiła płyta – niepozorna, w zielonej okładce, z napisem CREDO. Nazwisko autora w pierwszej chwili niewiele mi powiedziało, ale po zerknięciu na okładkę szybko rozpoznałam ks. Michała Olszewskiego – sercanina, autora rekolekcji przy studni z portali Profeto.pl, które polecaliśmy na naszym Facebookowym profilu. Włączyłam płytę i zaczęłam słuchać…

Czy znasz swoje credo?

To bardzo dobre pytanie, zwłaszcza w Roku Wiary, pytanie, które dość często dziś przewija się w różnych rozmowach, kazaniach i artykułach. Ks. Michał Olszewski swoje rekolekcje zaczyna od wyjaśnienia, czym jest Rok Wiary, podkreślając, że jest to swoiste zaproszenie do nowego i autentycznego nawrócenia do Pana.

Ludzie oszukują samych siebie, twierdzi ks. Olszewski, mówiąc o tym, że wierzą w Boga, przy równoczesnym przyznaniu się do braku wiary w Kościół czy księży. Ludzie wierzą, ale na przykład nie uczestniczą w niedzielnej mszy świętej. Czy to rzeczywiście jest prawdziwa wiara?: Czy można wierzyć, nie wierząc w sakramenty?

Odrzuć stereotypy!

Autor książki zadaje ważne pytanie: jaki jest Bóg? Opowiada o stereotypach, jakie są nam wpajane już od czasów szkolnych. Starzec z siwą brodą w białej szacie i z brzuchem… Bóg nie ma brody! Ani nie jest ukryty w oku opatrzności. Aby dążyć do prawdziwego poznania Pana musimy wyzwolić się od takich stereotypowych obrazów. One są pierwszą przeszkodą, która nie pozwala nam doskonalić swojej wiary.

Czy znam swojego Boga?

Jaki jest naprawdę? Czy jest kochającym Ojcem, który przymyka oko na nasze fanaberie i występki? Czy może ciśnie gromem jeśli tylko w naszej głowie pojawi się myśl zrobienia czegoś niezgodnego z jego wolą?

Bóg jest miłośnikiem życia! Dostajemy od Niego niesamowity dar, który musimy pielęgnować. Jest potężny, ale umie pokazać nam litość. A jacy my jesteśmy dla Niego? Autor obnaża nasze współczesne pseudoautorytety i pokazuje jak mali staliśmy się przez naszą niewiarę.

Dlaczego tak się dzieje? Czy to przez wolną wolę, którą dostaliśmy od Pana? Czy to przez zaufanie, jakim nas obdarzył? Te pytania nie pozostają bez odpowiedzi i stają się początkiem refleksji nad naszą prawdziwą wiarą.

Czy mówisz językiem szatana?

Ks. Olszewski wspomina obrzędy egzorcyzmu, w których brał udział. Mówi tam o jednej rzeczy, która mnie poruszyła i dała wiele do myślenia – o języku szatana…

Czym jest język szatana? Być może już się domyślasz. Podczas odprawiania egzorcyzmów diabeł w każdym zdaniu używa słów wulgarnych i powszechnie uważanych za obelżywe. Nie potrafi powiedzieć zdania, które nie będzie zawierało przekleństw. I tu autor nagrania zadaje pytanie, nad którym ja zastanawiałam się dłuższą chwilę – czy mówisz językiem szatana? Językiem niechlujnym, niedbałym, raniącym innych, a przede wszystkim Boga, który Cię umiłował.

Autor zwraca dużą uwagę na język i słowo. Mówi o szczególnym szacunku do języka i słowa. Dlaczego? Niech odpowiedzią na to pytanie będzie fragment z Ewangelii św. Jana:

Porta Fidei!

Dla mnie Credo ks. Olszewskiego to osobiste wielkopostne rekolekcje w Roku Wiary. Pomimo mojego sceptycyzmu do audiobooków, dostałam to, czego oczekuje każdy człowiek po rekolekcjach – dobrego słowa i motywacji do działania. Słowa ks. Olszewskiego otworzyły mi oczy na sprawy, o których wcześniej nie myślałam.

To dopiero pierwsza część Credo. Wydawca i autor zaplanowali jeszcze dwa tomy, które ukażą się w przeciągu najbliższych miesięcy Roku Wiary. Z niecierpliwością na nie czekam. Czas dogłębnie poznać w co się wierzy i spełnić zadnia wyznaczone na ten rok.

Karolina Nowak

Czy wiesz, że naśladując biblijnego Adama i Ewę możesz stworzyć relację ze swoim partnerem? Czy wiesz, że może ona wyglądać jak z rajskiego ogrodu?

Nie mówię, że jest to prosta sprawa. Ale wiem, że istnieją sposoby, aby czuć się jak w raju do końca swoich dni. Jedną z takich możliwości jest sięgnięcie po książkę Michael’a Shevack’a Adam i Ewa. Małżeńskie sekrety z rajskiego ogrodu.

Dlaczego powinieneś przeczytać tę lekturę?

Autor w bardzo przystępny sposób przeprowadza swojego czytelnika przez współczesny Eden. Analizując postępowanie Adama i Ewy, zwraca uwagę na najistotniejsze kwestie, które korzystnie bądź niekorzystnie wpływają na relacje małżeńskie. Wszystko podparte jest przykładami i tym samym staje się bardziej zrozumiałe dla czytelnika.

Budowa

Książka podzielona jest na 5 głównych rozdziałów, po przeczytaniu których łącznie poznasz 25 małżeńskich sekretów. Autor posługuje się prostym, zrozumiałym językiem oraz często stosuje grę słów, ale dzięki komentarzom tłumacza jesteśmy w stanie zrozumieć tę grę, co w większości wypadków ma istotne znaczenie. Autor zamieścił również ćwiczenia dla małżeństw, a ponadto często zadaje pytania, które pomagają zastanowić się i przeanalizować własne relacje małżeńskie.

Główne przesłanie

Być może często nie zastanawiamy się nad powodami, dla których Bóg stworzył Adama i Ewę. Ta pozycja ma nam przypomnieć, że Bóg stworzył najpierw jednego człowieka, a potem drugiego po to, aby Adam nie był sam! Twórzcie związki, aby nie żyć samemu. A gdy już znajdziecie tę jedyną pasującą połówkę i wypowiecie sakramentalne „tak”, zacznijcie pracować nad swoim związkiem małżeńskim, aby każde z was czuło się jak w raju.

Druga refleksja, jaka nasuwa się po przeczytaniu tej książki, to fakt, że Bóg stworzył kobietę i mężczyznę, dwie różne, zupełnie sobie przeciwne płcie. Gdyby miało być inaczej, Stwórca zawczasu by o tym pomyślał.

Kwestie problematyczne?

Autor odpowiada na wiele kwestii, które spędzają sen z powiek dzisiejszym współmałżonkom. Jedną z nich jest sprawa zdrady. Czy to jest naturalne, że będąc w związku małżeńskim odczuwa się „pokusy”? Myśli o kimś innym? Shevack bardzo logicznie tłumaczy kwestię pokus, zdrad i innych małżeńskich problemów.

W książce znajdziecie również wiele codziennych sytuacji, spraw, z którymi borykają się współczesne pary. Dzięki temu lektura staje się bliższa czytelnikowi, bardziej rzeczywista.

Książka nie tylko dla małżeństw

Plusem jest również to, że autor zarysowuje problem, sytuację i podpowiada, jak można go rozwiązać oraz podaje prawdopodobne przyczyny powstania danego problemu, z jakim się borykacie.

Książkę polecałabym nie tylko małżeństwom oraz osobom przygotowującym się do zawarcia związku małżeńskiego.

Przede mną jeszcze długa droga, zanim wypowiem sakramentalne „tak”, ale kilka rad autora wezmę sobie do serca już dziś, a sekretami podzielę się ze swoim przyszłym mężem.

Karolina Lechowska

Pochłaniając kolejne strony Lenistwa duchowego pomyślałam, że każdy, przynajmniej raz w życiu, powinien przeczytać tego rodzaju książkę. Chciałoby się zapytać – o jaką właściwie książkę chodzi? Mam na myśli literaturę, która raz pogłaszcze po głowie lub przytuli – innym razem potarga za ucho i da „po łapach” naszemu duchowemu ja. I choć nie będą to odczucia fizyczne, moc ich oddziaływania ma szansę stać się równie silna. Może okazać się na tyle intensywna, że w końcu uświadomimy sobie, jak bardzo zaniedbaliśmy naszą duszę.

Kompendium radości

Dawno nie miałam w rękach tak przekonującej zachęty do tego, żeby odkrywać i pielęgnować w sobie radość. Francisco Fernandez-Carvajal w Lenistwie duchowym podaje różne sposoby radosnego zmagania się z codziennością, które uszlachetniają serce. Przede wszystkim jednak wielokrotnie odwołuje się do Pisma Świętego, w którym (jakże mnie to zdziwiło!) obietnica radości to jedne z najczęściej powtarzanych przez Jezusa słów. Bo stworzeni jesteśmy do szczęścia. Ono zaś jest pragnieniem wpisanym w serce przez Boga, bardzo naglącą potrzebą człowieka XXI wieku.

Piękne porównanie, prawda? Takich obrazków i metafor w książce jest więcej. Przypomina mi się jeszcze ten, w którym autor mówi o skutkach, jakie wywołuje smutek.

Hiszpański duchowny często porusza naszą wyobraźnię. Wykorzystuje opowiastki, anegdoty, dzięki którym treści są lepiej rozumiane i łatwiej zapamiętywane. Chcesz poznać bajkę o skrzypku? A może wolałbyś o lampie i nosie? Każda z historii warta jest naszego zaangażowania. Na uwagę zasługuje również duża ilość przytaczanych fragmentów innych dzieł. Nie tylko Pisma Świętego i Katechizmu Kościoła Katolickiego. Cytowane są książki specjalistów od duchowości i pisma świętych uczonych Kościoła. Autorem, do którego Fernandez-Carvajal odsyła czytelnika najczęściej, jest św. Josemaria Escriva. A może już wcześniej natknąłeś się na publikacje jego autorstwa? Liczne przypisy są dowodem solidnej podbudowy teologicznej problemów, o których pisze duszpasterz.

SOS dla letniego chrześcijanina

Czy wiesz, Drogi Czytelniku, jak kiedyś interpretowany był sygnał SOS, nadawany alfabetem Morse’a? Save Our Ship, co oznacza ratujcie nasz statek. Na tym jednak się nie kończy. Niektórzy tłumaczyli ten skrót inaczej, mianowicie Save Our Souls, czyli ratujcie nasze dusze. Czyż nie jest to zawołanie adekwatne do przedmiotu rozważań Fernandeza-Carvajala? Myślę, że to jest kwintesencja jego misji: pomóc postawić diagnozę letniości chrześcijaństwa, zbadać naszą duszę i zachęcić do podjęcia leczenia, bowiem w życiu duchowym na wszystkie choroby można znaleźć lekarstwo. Zawsze można na nowo odkrywać ukryty skarb – Chrystusa, który wcześniej nadawał sens naszej egzystencji.

Działajmy więc, dopóki nie jest jeszcze za późno. Autor nam pomaga mimo tego, że nie daje gotowych rozwiązań. Lenistwo duchowe ma być tą słynną wędką, dzięki której będziemy w stanie złowić rybkę – przyczynę stanu uśpienia naszej duszy. Będzie to również dla nas pomoc w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania:

• Co to jest lenistwo duchowe? Czym skutkuje nieleczone i jak mu zapobiec?
• W jaki sposób odróżnić letniość, oschłość duchową i duchowe lenistwo?
• Jakie miejsce mają emocje i uczucia w naszej pobożności?
• Od zera do bohatera, czyli co zrobić, żeby coraz pełniej realizować postulaty chrześcijaństwa?

Klimat wielkopostny

Nie bez powodu książka trafia w nasze ręce właśnie w tym okresie. Autor wie, jak ogromną moc ma porządny rachunek sumienia. Dlatego właśnie udziela czytelnikowi wskazówek, w jaki sposób go przeprowadzić. Ale rachunek sumienia do dopiero połowa sukcesu. W dalszej wędrówce duchowej może pomóc szesnaście cech dobrej spowiedzi. Sprawdź, co zrobić, żeby sakrament przestał być rutyną i znów stał się rzeczywistym pragnieniem przylgnięcia do Chrystusa. Bo tyko w Nim nasze życie ma sens, mimo tego, że

Czyż nie tego pragnie każdy z nas? I znów wracamy do początku mówiącego o pragnieniu szczęścia. Tak samo jest w książce, w której autor zastosował „radosną” klamrę kompozycyjną. Ale pamiętajmy, że to nie początek jest najważniejszy, a teraźniejszość i szczęśliwe zakończenie (wszystkim znany i lubiany happy end). Oręż, którym może stać się Lenistwo Duchowe, pomoże wejść na drogę odkrywania naszego zmysłu nadprzyrodzonego i walki z ospałością duszy, na drogę, gdzie będziemy mogli pochylić się nad Krzyżem i odkryć sens umartwienia.

Okres Wielkiego Postu to czas, kiedy rośnie nasza dusza. Moja pokrętna logika doprowadziła mnie do analogii: Wielki Post – wielki duch. Może wielkopostne przemyślenia autora pomogą nam stać się wielkodusznymi. Bo, jak pisze autor,

Zatrzymać się – jest to potrzeba, która powinna stać się jednym z największych pragnień każdego z nas, żyjącego w dzisiejszych czasach. Nie wiem, jak inaczej nazwać styl pisania Fernandeza-Carvajala. Jest to książka, która – najprościej rzecz ujmując – „zionie” spokojem. Dla niego każdy szczegół zdaje się mieć znaczenie. Zdarza mu się więc kilkakrotnie powracać do tych samych kwestii. On wie, że nasza obecność na ziemi nie jest obojętna: albo pomagamy bliźnim odnaleźć Chrystusa, albo oddalamy ich od Niego; albo wzbogacamy ich, albo zubożamy. Jeżeli duchowny, autor książki, wychodzi z takiego założenia, to możemy mieć pewność, że zrobi wszystko, by osiągnąć zamierzony cel i pomóc nam odnaleźć drogę powrotną do Boga.

Joanna Skałba

Jakiś czas temu przekręciłam ostatnią stronę publikacji Zbigniewa Kaliszuka, ale wciąż pozostaję pod dużym wrażeniem tej książki. Katolik ofiarą? to druga część bestselleru Katolik frajerem? – cyklu pomagającego wyjaśniać kwestie sporne i szukać odpowiedzi na pytania ważne dla każdego chrześcijanina.

Czy i Tobie – Drogi Czytelniku – potrzebna jest pomocna dłoń w przełamaniu stereotypów związanych z postrzeganiem chrześcijanina-katolika? O tym bowiem jest ta książka, w której autor stara się udowodnić, że konserwatyzm Kościoła jest uzasadniony i wcale nie wynika z jego zacofania. rzeciwnie – to właśnie potęga konsekwentnie pielęgnowanych zasad jest źródłem prawdziwej radości każdego z nas.

„Kocha, lubi, szanuje…

… nie chce, nie dba, żartuje”. Prawie każda mała dziewczynka zna ten wierszyk na pamięć. Jeszcze do tego stokrotka, kilka biedronek w słoiku i najlepsza przyjaciółka obok. Wtedy o naszym zainteresowaniu jakimś chłopcem świadczył, bądź co bądź, przypadek lub małe oszustewko, gdy okazało się, że (nie daj Boże!) ilość płatków na stokrotce nie odpowiadała naszym oczekiwaniom. Teraz kiedy dziewczynka już dorosła, o przypadku mowy być nie może. Po pierwsze, ona już wie, że przypadek to świadoma interwencja Boga, po drugie zaś, wyboru może dokonać sama. Ale jak sprawić, żeby wybór był właściwy? Między innymi o tym właśnie jest książka Katolik ofiarą?, adresowana zarówno do osób w związkach, jak i wciąż szukających miłości życia. Dzięki niej poznasz przepis na szczęśliwy związek. Autor i jego rozmówcy wspólnymi siłami odpowiadają na pytania:

• Na co zwrócić uwagę wchodząc w nową relację?
• Jak pracować nad związkiem, żeby wygrać miłość?
• Wspólne mieszkanie i czystość przedmałżeńska – tak czy nie?
• Miłość – intymność, uczucie czy rozum?

„Słyszę” głosy

Ten objaw wcale nie musi być oznaką szaleństwa. Autor doskonale wie, jak trudnych wyborów muszą dokonywać młodzi ludzie i z jakimi problemami zmagają się wszyscy, przed którymi stoi wyzwanie założenia rodziny. Właśnie dlatego szuka praktyków, osób doświadczonych w różnych dziedzinach, żeby udzielić jak najpełniejszej odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania.

Myślę, że jest to książka w jakiś sposób niesztampowa. Cechuje ją różnorodność porad, opinii i szerokie ujęcie tematów takich jak: miłość, intymność, cierpienie, śmierć, życie wieczne. W tym celu wykorzystane zostają wypowiedzi autorytetów w dziedzinie psychologii, seksuologii, dziennikarstwa, sportu, a także opinie znanych osób świeckich oraz duchownych. W sumie „słyszymy” siedemnaście głosów! Pokaźna ilość, prawda? Do tego jeszcze cytowane fragmenty wypowiedzi kilku innych głosicieli myśl chrześcijańskiej, a na koniec wisienka, czyli głos autora. I tort gotowy!

Długo i szczęśliwie…?

Chciałoby się powiedzieć, że takie zakończenie to tylko w bajkach, a przecież życie to nie bajka. I jest w tym sporo prawdy, dlatego oprócz miłości znaczną część książki stanowią rozważania na temat cierpienia. Tym, co wydaje mi się najbardziej przekonujące, są świadectwa. Kilka osób opowiada historie swojego życia pełnego bólu, wynikającego z zagubienia jego sensu, z utraty zdrowia lub kogoś bliskiego. Ale w tych historiach – choć z pozoru może się to wydać absurdalne – ostatecznie zawsze triumfuje radość. Radość, która wynika z głębokiego doświadczenia Boga, mającego moc przemienić serce i pomóc odnaleźć sens nawet w największym utrapieniu. Bo chrześcijaństwo jest religią twardego realizmu. I choć nie ukrywa przed wyznawcami, że w realiach doczesności nikt z nas nie uniknie cierpienia, to jednak nie należy uważać go za religię cierpiętnictwa, ale miłości i radości. Nasza w tym głowa, żeby odpowiednio przygotować się na przyjęcie cierpienia. Jednak powinniśmy pamiętać, o czym przypomina autor, że Bóg zawsze jest „w” – w naszym cierpieniu, w naszych relacjach z innymi ludźmi, w tym, co robimy na co dzień i pragnie w tych naszych codziennych zmaganiach nas wspierać. Jeżeli więc Bóg z nami, to któż przeciwko nam? I teraz sam, Drogi Czytelniku, odpowiedz na pytanie – jak tu brać pod uwagę zakończenie inne niż szczęśliwe?

Inwestycja długoterminowa

Osoby będące w związku doskonale wiedzą, o czym mowa. A co z tymi, którzy jeszcze nie znaleźli „drugiej połówki”? Na ich twarzach może się teraz pojawić triumfujący uśmiech. Ale nie na długo. Każdy bowiem już teraz może zainwestować w swoją miłość. Jak to zrobić?

Takim przygotowaniem może stać się właśnie ten proponowany przez Kaliszuka „minikurs przedmałżeński”. Podstawą mocnej budowli są solidne fundamenty. Warto zatem już teraz znaleźć kilka wolnych chwil na mieszanie najlepszej jakości cementu do ich wylania. Każda dobra lektura to dobrze zainwestowany czas, który wysoko oprocentowywany naszym doświadczeniem może przynieść zysk, o jakim nam się nie śniło.

Pogrubionym drukiem

Jest w książce kilka, może kilkanaście zdań, które widoczne są już na pierwszy rzut oka. Zastanawiałeś się, dlaczego autor chce pewne treści wytłuścić? Masz rację, pewnie dlatego, że są ważne i stanowią kwintesencję omawianego problemu. Może w ten sposób jest też łatwiej osobom (im szczególnie dedykuję poprzedni akapit), które chcą oszczędzić na czasie? Dorzucę coś jeszcze. Myślę, że autor w ten sposób chce wykrzyczeć to, co – jego zdaniem – powinno się na zawsze wyryć w naszej pamięci. Prześledźmy kilka takich, losowo wybranych fragmentów: „nigdy nie jest za późno, aby wejść na drogę czystości”; „Kościół zachęca do wstrzemięźliwości po to, aby pomóc człowiekowi zrealizować w życiu największą miłość”; „nigdy, nawet w najtrudniejszej sytuacji, nie powinniśmy się poddawać”; „chrześcijaństwo to religia radości”.

Czy czujesz siłę, z jaką autor i jego rozmówcy wypowiadają te słowa? Jeżeli nie, to przeczytaj te zdania raz jeszcze. Może wtedy podzielisz moje wrażenie, że są to słowa, które dodają otuchy i nadziei – wskazówki, dzięki którym będziesz o kilka kroków bliżej mety, gdzie czeka Cię wielka wygrana: życie w pełni prawdziwej miłości.

Jestem przekonana, Drogi Czytelniku, że w książce znalazłbyś dużo więcej podobnych myśli. I pomimo tego, że autor nie zdecydował ich wyróżnić, warto na nie zwrócić uwagę. Zatem nic, tylko brać ołówek do ręki i zacząć samemu pogrubiać. Ja już to zrobiłam – moje zdanie to słowa papieża Jana Pawła II:

Teraz kolej na Ciebie!

Joanna Skałba

Często zdarza się, że maturzysta po szkole średniej nie ma pomysłu na swoją dalszą karierę, nie wie, jakie studia wybrać, co chciałby robić w życiu. Mało pocieszające jest również to, że po ukończeniu wybranych studiów nadal nie ma pojęcia, w jakim kierunku podążać. W dzisiejszych czasach znam mnóstwo takich ludzi i mam świadomość tego, że poniekąd znajduję się w tym gronie. Jest jednak taka lektura, która pomoże rozwiązać część tych życiowych problemów. Mowa o książce Phila Cooke’a To jest to! Jak odkryć, do czego zostaliśmy stworzeni.

Przeczytaj = zastanów nad swoim życiem

Od początku autor zachęca swojego czytelnika do podróży, po której być może uda mu się odkryć życiową drogę. Aby jednak dobrze przeżyć tę podróż, czytelnik musi świadomie podejść do lektury i zgodnie ze swoim sumieniem odpowiedzieć na pytania, które znajdują się w książce. Nie będzie to jednak trudne, ponieważ czytając tę książkę, refleksja nad swoim życiem i postępowaniem nasuwa się sama. Nie da się przeczytać tej książki nie zastanawiając się przy tym nad kierunkiem swojej drogi.

Większość uczelni nie pomaga w znalezieniu życiowego celu

Książka Cooke’a jest skierowana do czytelnika w każdym wieku, choć uważam, że przede wszystkim trafi do młodych ludzi: licealistów, studentów, którzy tak często po danym etapie edukacji nie mają pomysłu, co chcieliby robić dalej. Uczelnie, niestety, nie dają młodym ludziom praktycznej wiedzy, a jedynie prowadzą zajęcia o tematyce, którą można nazwać „hobbistyczną”. No i jak student po takiej edukacji ma się dowiedzieć, gdzie jest jego miejsce na ziemi?

Bądź najlepszy w tym, co robisz

Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie ze względu na prosty język, jak również zamieszczone cytaty, które wizualnie oddzielają tekst oraz celnie podsumowują i nawiązują do tego, co właśnie przeczytaliśmy. Autor chętnie dzieli się z czytelnikiem swoimi doświadczeniami, a miał ich całkiem sporo, biorąc pod uwagę, jak szalonymi pomysłami dysponował (chciał zostać m.in. pianistą, astronautą).

Phil Cooke w swojej książce zachęca nas abyśmy znaleźli „to coś” i na tym w stu procentach się skupili. Coś, w czym jesteśmy dobrzy, co nam wychodzi najlepiej i rozwijali te umiejętności, aby w swojej dziedzinie być najlepszym, a nie tylko przeciętnym. Podkreśla, aby nie skupiać się zbyt bardzo na swoich wadach, które notabene są częścią naszej osobowości. Należy je zaakceptować i spróbować przekształcić w coś pozytywnego. Nie traćmy naszego cennego czasu na walkę ze słabościami, poświęćmy ten czas na rozwijanie swoich talentów!

Co cennego wyniosłam z lektury

Już dziś mogę powiedzieć, że dzięki tej książce nauczyłam się uważnie słuchać krytyki. Jestem osobą, która źle znosi negatywne oceny na swój temat, ale zaczęłam patrzeć na krytykę w inny sposób.

Teraz krytyki się nie boję, zastanawiam się, ile w niej jest prawdy i co muszę zmienić w swoim postępowaniu.

Wspominałam już wcześniej o zamieszczonych w książce cytatach i sentencjach. Chcę jednak podkreślić, że są one tak trafne i mądre, że najchętniej część z nich wypisałabym na ścianie w widocznym miejscu, abym każdego kolejnego dnia mogła przeczytać zdanie, które zmotywuje mnie do podążania za swoimi marzeniami. Bo aby spełnić marzenia, te największe, trzeba zbliżać się do nich codziennie, kroczek po kroczku.

Don’t give up!

Należy również pamiętać, co w swojej książce autor podkreśla, że nigdy nie jest za późno, aby zmienić kierunek swojej życiowej drogi. Nawet jeżeli ktoś wybrał źle i pracuje już 10 lat na nudnym stanowisku w biurze, a tak naprawdę marzy, aby założyć zespół i nagrać płytę, to ma ogromne szanse, aby zmienić swoje życie o 180 stopni i zacząć robić to, o czym od zawsze marzył. Nie należy się poddawać! W książce znajdziesz historie ludzi, którzy dzisiaj uznawani są za ludzi sukcesu, a mało kto wie, że ci sami geniusze niekiedy dotykali dna, zanim wypłynęli na powierzchnię.

Czytając tę książkę bardzo utożsamiałam się z autorem. Z wieloma rzeczami, na które zwrócił uwagę Phil Cooke, osobiście się zgadzam. Lektura tej książki pomogła mi odpowiedzieć na kilka istotnych w moim życiu pytań i myślę, że powoli zaczynam odkrywać, do czego zostałam stworzona. Jest również kilka marzeń, które dzięki tej książce udało mi się odkopać i mam nadzieję, że już niedługo zacznę przynajmniej część z nich realizować. Kto wie, może za kilka lat będziecie mogli kupić w księgarni moją książkę

Karolina Lechowska