„Często ranimy innych i sami jesteśmy ranieni na drodze miłości, ale bez niej nasze człowieczeństwo umiera” (A. Krysztofek, „Hagar”).
Książeczkę czyta się szybko, lekko i przyjemnie, jak przystało na tę formę literacką. Źródłem inspiracji do napisania „Hagar. Opowieść o miłości” był Stary Testament, dlatego też spotykamy postaci: Sary, Abrahama, Hagar, Izmaela czy Izaaka. Jednak autorka stworzyła ich świat, czerpiąc z własnej wyobraźni na nowo zbudowała przestrzeń ich życia.
Ujmuje piękno prostoty a zarazem głębokiej wrażliwości. Życiowe problemy, jakby dotykały nas samych i często pewnie dotykają. Mądrość uniwersalna zawarta w tej publikacji jest potrzebną, do dobrego przeżycia ziemskiej wędrówki. Utożsamiając się z postaciami, możemy sami zrozumieć, na czym polega nasz błąd, problem oraz jak sobie radzić w sytuacjach wydawałoby się bez wyjścia.
Bóg, z którym można rozmawiać, który daje obietnice i spełnia je, który jest prawdziwie przyjacielem człowieka – będzie częstokroć odległym obrazem dla dzisiejszego czytelnika. Dzieje się tak, ponieważ niewielu jest katolików głęboko wierzących, tak jak Abraham, ufających (któremu zresztą też zdarzało się wątpić, nie rozumieć woli bożej). Częściej spotyka się postawę Hagar, tej która nie znała Boga, ale która powoli przekonywała się o tym, iż Bóg rzeczywiście istnieje.
Czytelnik wprowadzony zostaje w czasy odległe, ale poruszane problemy natury ludzkiej nie straciły przez wieki nic ze swej aktualności. Hagar, która w opowieści jest niewolnicą, dziś pewnie byłaby sekretarką czy gosposią. A bezdzietność w dwudziestym pierwszym wieku nadal stanowi problem, z którym trudno się pogodzić dwojgu kochającym się małżonkom.
Warto sięgnąć po tę książeczkę by uświadomić sobie na nowo, czym jest dojrzała miłość, prawdziwa przyjaźń, głęboka relacja z Bogiem… By wraz z bohaterami zatrzymać się na moment nad swoim życiem, odpowiedzieć sobie na podstawowe pytania: gdzie jestem ja w tym wszystkim, co mnie otacza, co tworzy moją rzeczywistość? Jakie mam relacje z najbliższymi? Co stanowi moją pustynię a gdzie jest moja oaza?
Anna Hojnacka
