W centrum uwagi powinna się znaleźć, moim zdaniem, troska o duszę i kultura duchowa jaźni. Odkrycie na nowo duszy i jej przejawów jest wyzwaniem współczesnej psychologii. Tymi słowami autor – teolog i psychoterapeuta – kończy opublikowaną przez wydawnictwo „W drodze” książkę Od poczucia własnej wartości do poczucia jaźni.
Publikacja Jeana Monbourguette jest odpowiedzią na powstające ostatnio, jak grzyby po deszczu, publikacje dotyczące samoakceptacji. Jest również próbą podsumowania dorobku psychologii w tej dziedzinie i usystematyzowania pojęć związanych z tym tematem. Budowana tu synteza psychologii i duchowości ma oparcie w propagowanej przez autora koncepcji – korelacji między ewolucją duchową jaźni a rozwojem psychicznym człowieka. Pojęcie jaźni natomiast autor tłumaczy odwołując się do teorii Carla Gustava Junga.
W książce tej znajdziemy metody i techniki budowania tak poczucia wartości, jak i odkrywania własnej jaźni. Autor pokazuje więc, jak skutecznie wzbudzać w sobie „miłość własną” i zaufanie, odwołuje się przy tym do najważniejszych szkół psychoterapii. Jeśli zaś chodzi o poczucie jaźni, przed Czytelnikiem postawione jest zadanie – odnalezienie w sobie sygnałów podświadomości. Przedstawione techniki, jak wynika z dalszego wywodu, mają niemały wpływ na podtrzymanie wiary chrześcijańskiej, a ich zaniedbywanie może prowadzić do wielu groźnych dla naszej duchowości zjawisk socjologicznych, jak na przykład sekciarstwo.
Na początku książki znajdziemy bardzo ciekawy rys historyczny, mianowicie jak w filozofii i psychologii traktowano problem poczucia własnej wartości i poczucia jaźni. Wśród przywoływanych nazwisk znajdziemy Wiliama Jamesa, Zygmunta Freuda, Carla Rogersa, Johna Grinderai i wielu innych. Następne rozdziały dotyczą postrzegania aspektów swojej osobowości, rozróżnienia miedzy szacunkiem dla siebie jako osoby (tu autor wyróżnia cztery ważne kryteria) a szacunkiem wynikającym z oceny kompetencji, problemów związanych z niską samooceną i sposobów jej zmiany. Poruszone jest również zagadnienie wyrażania siebie, relacji interpersonalnych i manipulacji oraz nerwic. Te ostatnie zamykają pierwszą część książki.
Następna część przybliża czytelnikowi tematykę jaźni: począwszy od koncepcji Junga, wpływu ego, cech osoby prowadzonej przez ego i jaźń, wytłumaczenie czym jest „projekcja cienia” i dezidentyfikacja, kończąc na sposobach poznania jaźni i jej tożsamości oraz jak pisze autor, archetypach będących urzeczywistnieniem szczęścia.
Publikacja ta będzie z pewnością ciekawą pozycją w biblioteczce każdego, kto choć trochę interesuje się psychologią. Nie jest to typowy poradnik z uwagi na widoczny w wielu miejscach naukowy charakter tej pracy, co stanowi jej dodatkowy atut. Trafionym pomysłem jest również umieszczenie na końcu słowniczka zawierającego podstawowe pojęcia z psychologii. Każdego, kogo interesuje – jak pisze autor – ukazanie ciągłości między poczuciem własnej wartości a poczuciem jaźni oraz ich związek z wiarą chrześcijańską, zachęcam do zakupu tej książki.
Sylwia Boguta
Sylwia Boguta
